Oto wczorajsze amatorskie (prześwietlone) zdjęcie zaćmienia księżyca i zbliżonego do niego Marsa. Od tysiącleci takie wydarzenia na niebie mają walor znaku, budzą w nas skojarzenia.
Dla ludu greckiego księżyc był znakiem Apolla, boga wieszczenia i piękna. Skoro uległ zaćmieniu można była odczytać to jako właśnie wróżbę skutku zaniku piękna - nadejścia wojny?
Dla wtajemniczonych pitagorejczyków A-pollo był - po rozbiciu tego słowa - Nie-mnogim, czyli Jedynym Bogiem. Zaćmienie znaku Boga, przesłoniętego czerwonym cieniem planety Człowieka, wróży wojnę?
Dla chrześcijan takie znaki nie są nieodwołalne, ich groźbę można złagodzić modlitwą. Tylko po co? Żeby Piękno uległo całkowitemu zgwałceniu przez obrzydliwość?
Dla ateistów świat jest jałowy, pozbawiony jakichkolwiek znaczeń, drętwym uniwersum, a wartościowanie zdarzeń bierze się "tylko" z człowieka jako urojenie. Ale skąd wzięło się w człowieku, skoro "w umyśle nie niczego, czego przedtem nie było w zmysłach"? I dlaczego dobór naturalny dał podstawy do podjęcia myślenia o przeznaczeniu? Zaćmienie jest więc i dla nich zagadką filozoficzną.
Wszystko to jest bardzo dziwne; zagadka losu, ignorancja niewiary! Słowa wszystkich gałęzi naszego języka indoeuropejskiego to mówią: dziwo, dziewa, diva, Deva, Deus, Dzeus, Zeus. Czujecie to tak jak ci ludzie z innych stron i czasów?
Andrzej Dobrowolski
Film "Zaćmienie" platonika Michała Anioła Antonioniego - bohaterka zagubiona w świecie zaćmionego Źródła dającego chaotycznej materii konsystencję wartościowych, znaczących bytów.
Tu link do filmu: